Op zondag 8 februari 2015 bij gelegenheid van 25-jarig jubileum pastor Guido Dieteren
Door pastor Guido Dieteren
Beste mensen,
Vandaag mag ik met u vieren dat ik 25 jaar geleden van mgr. Bomers, de toenmalige bisschop van Haarlem, mijn zending als pastor heb ontvangen. 25 jaar, dat is een hele tijd. Want wat deden we eigenlijk 25 jaar geleden? Het IJzeren gordijn was net een paar maanden daarvoor gevallen, waardoor de Oost-Westverhoudingen opeens snel ontspanden. Het vijanddenken verdween en Wereldvrede leek opeens een reële mogelijkheid. Wat waren we in 1990 optimistisch over de toekomst. Geen angst meer voor Russen in mijn keuken of kernraketten in mijn achtertuin. De wereld zou mooi worden…. Ook op sportief gebied, want we waren al Europees Kampioen en deze zomer zouden we dan eindelijk in Italië Wereldkampioen gaan worden. Jaja, het spuugincident tussen Rijkaard en Völler moest nog komen. Zoals zoveel nog in het verschiet lag: Van Srebrenica had nog nooit iemand in Nederland gehoord en de Twin Towers waren nog gewoon hét beeldmerk van New York. We droomden nog volop van een multiculturele samenleving.
Er zou zoveel veranderen, dachten we. Het Eurovisie songfestival en de James Bond films hadden hun langste tijd nu wel gehad, bordspellen waren zo passé en MC Hammer en Snap! zouden dé popbands van de jaren ‘90 worden. Zo dachten we….
Maar ook op het persoonlijke vlak was alles anders: in 1990 nam ik het satirische programma ‘Ook dat nog’ (weet u nog) op met mijn Betamaxrecorder, ik speelde games op mijn Commodore 64, ik werkte met MS-Dos en ik programmeerde in Basic. En zoiets als internet bestond zelfs in de sciencefiction wereld niet. Ik denk niet dat ik in die tijd Veenendaal zonder Tomtom had weten te vinden (en ook dat hulpmiddel moest nog uitgevonden worden) en vrijwel iedereen die hier in de kerk is, zou 25 jaar geleden een vreemde voor mij zijn geweest. Zelfs ‘Gianne’, ‘Merlijn’ waren toen voor mij gewoon twee kindernamen, zonder enige emotionele waarde. En natuurlijk, in 1990 waren we allemaal 25 jaar jonger.….
Intussen zijn we 25 jaar verder en de wereld is ingrijpend veranderd. Wereldvrede lijkt soms verder weg dan ooit. Het nieuwe jaar is amper 5 weken oud en het wereldnieuws wordt alweer beheerst door aanslagen en oorlogsgeweld, ook in Europa. In Parijs wordt een redactie uitgemoord, het conflict in Rusland en de Oekraïne dreigt te escaleren, in Syrië worden mensen onthoofd en verbrand. En wij zien de beelden live in onze woonkamers.
Maar gelukkig, we zijn door al dat geweld op tv of via internet toch niet afgestompt in die 25 jaar. Wat in de wereld gebeurt, raakt ons diep, we houden protestmarsen en voelen ons solidair met de moslimgemeenschap hier. Want we willen blijven geloven in die multiculturele samenleving. Sportief gezien was 2014 voor Nederland weliswaar het meest succesvolle jaar, maar we zijn nog steeds geen wereldkampioen. In november zal de 24e James Bond film uitkomen, in Essen wordt ieder jaar een vierdaagse megabeurs van bordspellen gehouden waar ook een pastor en zijn zoon rondlopen en Nederland doet het opeens geweldig bij het Eurovisiesongfestival. Vanuit kerkelijk perspectief bekeken sturen we dit jaar naar Wenen zelfs ‘de dochter van…..’.
Ja, en ook thuis is er veel veranderd. Alle Lp’s zijn allang het huis uit en mijn kasten staan nu vol met Cd’s. Ik kijk naar Blu-Ray-films en ik schrijf mijn preek op een 27” monitor met een computer, die games weergeeft die nauwelijks te onderscheiden zijn van de werkelijkheid. Ja, het is 2015 en intussen zijn we allemaal 25 jaar wijzer…..
Maar als iets mijn staan in de wereld, maar ook mijn werken de afgelopen 25 jaar ingrijpend veranderd heeft, dan is het toch wel internet en email. Dat zult u vast herkennen. De meeste dagen begin ik met het schrijven en beantwoorden van mijn e-mails. Het is een geheel nieuwe manier van mensen nabij zijn. Een efficiënte manier, zeker, maar gelukkig is het niet de enige manier. Want in mijn werk mag ik ook nog steeds veel mensen gewoon ontmoeten. Ik mag samen met u vieren, samen met u leren, samen met u dienen, samen me u opbouwen. Ik kom u tegen hier in de kerk of tijdens vergaderingen, ik ontmoet u op parochieavonden of in het persoonlijke gesprek.
En zo mag ik 25 jaar met mensen optrekken. Soms kortstondig, soms vele jaren. Maar altijd weer heel bijzonder. Daarom hou ik ook van mijn werk en geniet ik er eigenlijk iedere dag van. Ik vind het dan ook heel bijzonder om vandaag samen met u mijn 25 jarig jubileum te mogen vieren. Want u bent die mensen met wie ik samen werk en samen vier. De pastoraatsgroepen, die ik mag begeleiden, de collega’s die ik ontmoet, de bestuurlijke contacten, de vele werk- en voorbereidingsgroepen waar ik kom, al die vrijwilligers, al die parochianen. U.
Deze viering is voor mij dan ook heel speciaal. Ik ben blij dat u hier naar toe gekomen bent om dit met mij mee te vieren. Het leuke van deze viering is dat ik zelf mocht aangeven hoe ik dat wilde. Nou dat was makkelijk: ‘Met de mensen met wie ik samenwerk, natuurlijk.’ Dus ik ben blij dat Cisca van de pastoraatsgroep Veenendaal en Kika van het parochiebestuur mee voorgaan, zij representeren toch de pastorale en de bestuurlijke kant van mijn werk. En dat geldt ook voor Els van de pastoraatsgroep Rhenen en Diony van het parochiebestuur, die straks de voorbede zullen bidden. U merkt het al, het zijn veelal vrouwen met wie ik samenwerk. Ach ja, zo heeft iedere baan zijn voordelen…
En de muzikale invulling, dat wist ik ook meteen: het koor hier achter mij. Ik mocht zelf de liederen uitkiezen. Dus wat u vanochtend hoort, is een soort Greatest Hits… Ruim 16 jaar geleden, toen ik vanuit West-Friesland naar Rhenen en Veenendaal kwam, heb ik voor het eerst met jullie samen gevierd. Het jongerenkoor waren jullie toen nog. Maar ook jullie werden ouder. Dus werden jullie het Salvatorkoor en sinds dit jaar zingen jullie voor de hele Titus Brandsmaparochie en heten jullie nu dus Kleurrijk. En hoewel we in onze Titus Brandsmaparochie gezegend zijn met veel goede koren, vind ik de samenwerking met jullie altijd heel speciaal. Want jullie liederen raken mij, inspireren mij en ze zetten mij aan het denken. Ja echt waar. Want dan hoor ik een lied dat jullie zingen en dan denk ik ‘hé, maar wacht even, dat ken ik, dat is toch een cover van die top-2000 hit. Ach, hoe heet die ook alweer? O ja, van The Mama’s en The Papa’s. Maar die band heeft eigenlijk nog veel meer leuke nummers. Moet ik toch maar eens gauw een CD van maken.’ U begrijpt het, heel inspirerend, dit koor.
En dan natuurlijk jullie combo. Ondanks een krakkemikkig keyboard en een geleend drumstel geweldig om te horen. En dan vooral die dwarsfluit. Door de opstelling van het koor en mijn plek dáár heb ik iedere keer een soort privé –dwarsfluitconcert. Ik ben dan ook blij dat jij, Elly er vandaag toch nog één keer bij bent. Want waar ik altijd zit, kan ik jouw dwarsfluitpartij perfect volgen. Al 16 jaar lang. Ik geloof dat ik de meeste liederen intussen zo zou kunnen meefluiten. Hoewel, ik moet bekennen, dat wanneer jij speelt en de dwarsfluit voor mijn gezicht op en neer danst, ik soms wel eens denk: ‘wat zou er eigenlijk gebeuren wanneer ik mijn vinger in het gaatje van die fluit stop?’
Beste mensen, het thema van deze jubileumviering is voor mij:
‘Durf te geloven’. En de gekozen Bijbelteksten zijn erg belangrijk voor mij. De zesde dag van de Schepping staat op het geboortekaartje van Gianne, en de regenboog na de Zondvloed op het geboortekaartje van Merlijn.
Durf te geloven in die regenboog, weet dat er altijd weer zonneschijn komt na regen.
Durf te geloven, dat het goed is wat we doen, dat mensen ten diepste goed zijn, geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis.
Durf te geloven in de dag van vandaag én de dag van morgen, want het is God die over ons waakt.
Dat Godsgeloof geeft mij kracht en vertrouwen om te werken in Zijn kerk. Ondanks tegenslag, tegenwerking soms, ondanks desinteresse of onwetendheid. Want ik geloof in het verhaal van Jezus Christus, in zijn boodschap voor mensen, in zijn beeld van God de Váder, die als een mama en een papa naar ons omziet. Net als wij, ouders, kan ook God de pijnlijke kanten van het leven niet voorkómen voor ons, zijn kinderen. Maar ik geloof wel dat God mét ieder van ons is. En dat ieder van ons Gods zorg en Zijn liefde aanwezig kan laten zijn juist in de ontmoeting met de ander. Hier in de kerk willen we dat waarmaken, willen we dat vieren en uitdragen. Het werken in en aan de parochie vind ik precies daarom inspirerend. Want hier mogen we samen met elkaar vertellen over ons geloof en onze bron, hier werken we samen aan die kerk, die ons zo dierbaar is. En zo proberen we de parochie van de toekomst voorzichtig gestalte te geven.
Ik vind dat een spannende zoektocht op deels onbekend terrein. Want ik heb ook geen blauwdruk in handen. Maar ik durf te geloven dat wanneer we nieuwe wegen gaan, zonder het oude uit het oog te verliezen, we iets heel moois zullen vinden.
Ik denk daarbij niet vanuit doemscenario’s en ik wil ook niet empatisch afwachten wat ons allemaal gaat overkomen. Ik durf te geloven dat, wanneer we het echt willen en eraan werken, het ons zal gaan lukken om samen met elkaar iets goeds op te bouwen, een huis van God en mensen, een parochie van de toekomst. Daar wil ik voor gaan, dat ideaal maakt me enthousiast en soms zelfs gedreven. Want daarin durf ik te geloven.
De tekst van de evangelielezing die ik heb uitgekozen: ‘Maak je geen zorgen voor de dag van morgen’ lijkt misschien een vreemd motto voor mij als pastor met het profiel gemeenschapsopbouw. Dan werk je toch bij uitstek toekomstgericht en kijk je toch juist wel naar de dag van morgen. Ja inderdaad, maar ik wil dat vol vertrouwen doen, haast zorgeloos. Omdat ik ten diepste geloof dat we mogen werken vanuit de kracht van de Heilige Geest. Dan durf ik te geloven dat het goed zal worden, misschien mede door onze inzet, misschien ondanks al ons wantrouwen, maar altijd dankzij de genade van ons geloof.
‘En God zag dat het goed was.’
Durf zo te geloven…..
AMEN